از سال 1300 گروهی تصمیم می گیرند تآتر دایمی در تهران بنا کنند. این در حالی است که کمتر کسی در تهران، تآتر را می شناخت و برای هنرمندان این شاخه ی هنری ارزش و اعتباری قایل نبودند تا جایی که زنان علاقمند حق حضور روی صحنه را نداشتند. در آن زمان بین مردم جامعه تآتر کار کردن امری ننگین به حساب می آمد و علاقمندان این هنر باید با انتخاب سخـتی روبرو می شدند. واژه ی مطـربی به هنرمندان تآتر اطلاق می شد که نوعی توهین و کاری پست قلم داد می شد. با گذشت زمان جامعه در مسیر ارتقا قرار گرفت و شرایط به گونه ی دیگر پیش رفت. تشکیل سازمان پرورش افکار، تاسیس هنرستان هنرپیشگی، تشکیل تماشاخانه های دایمی و… از محصولات این تحول است که در پشت آن عشق و مرارت های فراوان وجود داشت. اصطلاح معروفی که هم چنان در جامعه رواج دارد مربوط دوران ابتدایی تآتر نوین در ایران است: هنر محیط کثیفی دارد. خـانواده هـا برای جلوگیری از ورود فرزندان شان به این حرفه این اصطلاح اشتباه را استفاده می کردند. اما با رسیدن به پایان دهه ی بیست خـــورشیدی، دیگر همه چیز تغییر کرد و دوره ای دیگری آغاز شد. ده در کنار بیست نود و نه نشد، قسمت سوّم از فصل دوّم مجموعه ی گنجینه ی تآتر معاصر ایران است.
محصول مستند ده در کنار بیست نود و نه نشد اثر فرزاد فره-وشی نشر استودیو و سکوی نمایش برخط فرزاد فره-وشی در دسته بندی مستند قرار دارد. این محصول از برند استودیو و سکوی نمایش برخط فرزاد فره وشی می باشد.
